merhabalar,bir çok kişide olduğu gibi 12 eylülün bizdede acı hatıraları var.
12 eylüle bir kaç ay kala terör hat safhaya ulaşmıştı sokağa çıkmaya korkar olmuştuk,
bizler küçüktük kardeşlerim ve ben ama çok net hatırlıyorum çünkü bizimde asla unutamıyacağımız
olaylar oldu hayatımızda,babamı okul yolunda vurdular,bir cuma sabahı,her cuma olduğu gibi o günde babam
annemin mezarına erkenden gidip gelmişti sonra aceleyle eve girdi müdürlüğünü yaptığı okulun yolunu tuttu,babam yürümeyi çok severdi,o günde bayaa mesafesi olan okula giderken karşıt görüşlü olan solcular
tarafından okul yolunda vuruldu,babam eski ülkücülerdendi,daha sonra bütün bunları bırakmıştı,ama onlar intikamı unutmamışlardı,geriye dönersek sokak ortasında öldürülen öğretmenler,yakılan okullar,dövülen gençler,korkumuzdan biryere adım atamıyorduk,ve babama gelince vurulduktan sonra götürüldüğü hastanede
yerde bırakılıyo ölsün diye doktor müdahele etmiyor,babamın vurulduğunu duyan akrabalar silah kuşanıp hastaneyi basıyorlar ve doktorları tehdit ediyorlar ya hastamız ya siz,silah tehtidi altında babam ameliyata alınıyor,ondört gün yoğun bakımda geçiriyor,tedavisi çok uzun sürüyor hastane kapısında silahla akrabalar bekliyor,biz dört çocukta annesi yeni ölmüş babalarınında ölürse korkusunu yaşayarak hep dua ediyoruz,
herkes hesap sormaya başlamış, biz kimden hesap soracaz,olayları buraya kadar getiren demirelden ecevittenmi,yoksa darbe yapan evrendenmi,benim çocukluğumun, korkusunun,
endişesinin,psikolojik halinin
hesabını kim verecek?...Benim sıkı yönetim altında geçen gençliğimin hesabını kim verecek...
şimdiki gençlere sesleniyorum siz şimdi çok şanslısınız,ülkenin tadını çıkarın doya doya şükrede şükrede...
ŞULE AKMAN
